آبشار بلند، چون مسواک

تن به دندان صخره ها می زد

رشته های سپید سیمینش

بر تن صخره ها جلا می زد

سنگ ها چون شکسته دندان ها:

نامرتب، سیاه، افتاده

بستر آبشار، چون دهنی

از غریبی به زجر جان داده

ماه چون شمع بی فروغ عزا

دشت چون مرده خفته در نورش

مرده شو بود و دمبدم می ریخت

بر تن دشت، گـرد کافورش

رود مجروح وار، در بستر

گریه می کرد و ناله سر می داد

محتضروار، پیچ و تاب تنش

گویی از مردنش خبر می داد

در دل سخت کوه، مردی چند

در پی صخره یی گران کندن

سنگشان سخت و کارشان سنگین

کوه کندن نه... بلکه جان کندن

نه همه روز بلکه شب ها نیز

کوه کاویده سنگ ساییده

هر کجا بازمانده بیل و کلنگ

ناخن و مشت و چنگ ساییده

کارْ بسیار و مزدْ بی مقدار

نه فراخورد کارشان پاداش

به تمنای نان بی خورشی

روز در التهاب و شب به تلاش

در دل کوه، کنده دالانی

سخت بی انتها و سخت دراز

تا از آن ره، گروه رهگذارن

سوی دریا برند راه به ناز

لیک ایام، سفله کیشی کرد

کوه لرزید و صخره ها افتاد

چند فریاد و بعد... خاموشی

زندگی مرد و از صدا افتاد

چند پیکر، شکسته سینه و سر

خاکشان تخت و سنگ بالین بود

مرده ریگی که ماند از آنان

کاسه و کوزهٔ سفالین بود